Ο οίστρος του θανάτου - L'aiguillon de la mort

Οι γλάροι κουτσομπολεύουνε το φως,
παρέες παρέες πάνω στο κύμα
σχολιάζουνε τις τόσες του ελλείψεις,
απ’ όλες η χειρότερη η νύχτα.
Κάτι γλυκό
σαν σιρόπι δένει μέσα μου
κι είναι ο φόβος για τη μαύρη τρύπα
που από πάνω της
σαν μυγίτσα κρέμομαι.
Προτροπές ακούω :
Έλα, έλα να χορέψεις
τον κουτσό χορό σου
στις γλιστερές επιφάνειες της νοσταλγίας,
έλα, έλα να πεις
λογάκια τελευταία
για το πώς χύνονταν το μέσα έξω
για το πώς το έξω ορμούσε μέσα
και καταργούσε την ιεραρχία
των ονείρων.
Ά ! τι έφεση για παράδεισο και τούτη !
Σαν να περίμενε κάτω από το δέντρο
άντρας θείος γαλανός,
σαν να σχεδιάζεις ταξίδι μακρινό
με το δάχτυλο στο χάρτη,
σαν ένα ποίημα να ξεπετάγεται ζεστό
περνώντας, ένα θεός ξέρει
μέσ’ από πόσα δάκρυα,
ακράτητος ανέρχεται
ο οίστρος του θανάτου.


-----------------------------------------------------------------------


Les mouettes médisent de la lumière
par petits groupes sur les vagues
elles commentent ses nombreuses lacunes
dont la pire de toutes est la nuit.
Quelque chose de sucré
comme un sirop se lie en moi :
et c'est la peur du trou noir
sur lequel
comme un moucheron je m’accroche.
J’entends des encouragements :
Viens, viens danser
ta danse boiteuse
sur les surfaces glissantes de la nostalgie,
viens, viens dire
quelques dernières petites paroles
comment l'intérieur se répandait dehors
comment l'extérieur s'engouffrait au-dedans
et abolissait la hiérarchie
des rêves.
Ah vraiment ! quel goût pour le paradis !
Comme si sous l’arbre attendait
un homme divin aux yeux bleus,
comme quand tu dessines un voyage lointain
avec le doigt sur la carte,
comme un poème surgissant tout chaud
en passant à travers dieu sait
combien de larmes,
irrésistible s'élève
l'aiguillon de la mort.

"Nature vide" 1996, in "Ποιήματα 1986-1996", Kastaniotis?
Traduction : Marie-Laure Coulmin Koutsaftis